Samotna łza korektora, czyli błędy w mediach i przestrzeni publicznej
Nikt z nas nie jest wszechwiedzący. Nikt nie posługuje się perfekcyjną polszczyzną, nikt nie pamięta wszystkich zasad ortografii czy interpunkcji i nie ma takiej osoby, która nigdy nie musiała sprawdzić pisowni albo odmiany jakiegoś słowa w Internecie (dzisiaj) albo słowniku (kiedyś). Ale, na miłość wszystkich poetów romantycznych, jeśli ktoś wydaje grube miliony na reklamę, to […]
![Wszystko mi mówi, że powinnam się zachwycić, a jednak się nie zachwyciłam. Po książkę Shalev sięgnęłam z dużą ciekawością i trochę też większymi niż zazwyczaj oczekiwaniami, bo o innych jej tytułach słyszałam sporo i to praktycznie zawsze pozytywnie. A jednak po bardzo obiecującym wstępie wiedziałam już, że w moim przypadku to nie będzie to.
Historia opisywana przez Shalev płynie powoli, w wielu słowach i powtórzeniach oraz ze znikomą akcją. Lubię takie opowieści, które snują się, a nie galopują, ale wtedy, kiedy mogę zachwycić się językiem, delektować stylem i zanurzyć się głębiej w historię. Niestety zamiast zachwytów było zmęczenie, a fabuła przepływała gdzieś zupełnie obok mnie, bo czułam, że autorka bardziej próbuje mi coś wmówić niż faktycznie przekazuje to w opisywanych zdarzeniach. A przecież tło całej historii, czyli powstanie Państwa Izrael i walka młodych ludzi o swoje ideały, to szalenie ciekawy temat. Ciekawy jest też punkt wyjścia dla przecinających się losów dwóch głównych bohaterek, ich przeszłość i to, z czym mierzą się obecnie. Ale i to rozmywa się gdzieś w nadmiarze słów i dygresji.
Wierzę, że styl opowiadania historii Shalev może się podobać, ale niestety nie jest to mój styl, choć bardzo chciałam, żeby było inaczej.
[współpraca barterowa z @wydawnictwo_wab]](http://1905.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)