• Pisanie i język
  • Webdev
  • Lifestyle
  • Myśling
  • Wydarzenia
  • O mnie
  • Współpraca
  • Kontakt
przeżyj coś wydarzenia

Podziemia Pałacu Kultury – legendy ukryte pod sercem Warszawy

Być może mijasz go dwa razy dziennie w drodze z i do domu, zupełnie nie zwracając już na niego uwagi. Czasem spojrzysz na niego, by sprawdzić, która jest godzina i jak bardzo zasiedziałeś się w biurze, pielęgnując z dumą swój pracoholizm. W rozmowie z przyjezdnymi rzucasz żart o tym, jak to jedynym miejscem, z którego […]

Continue Reading
Leave a comment 8 sierpnia 2018

Karo

Mam 30 lat i bardzo smucą mnie źle postawione przecinki. Trochę programuję, trochę piszę, trochę spędzam czas, oglądając, jak inni grają w gry, w które z czystego lenistwa sama nigdy nie zagram - ot, prawdziwy człowiek-orkiestra na miarę XXI wieku. Niestety w dalszym ciągu uparcie wierzę w to, że mam światu coś ciekawego do przekazania.

Poobserwujmy się!

Visit Us On FacebookVisit Us On TwitterVisit Us On Instagram

Tematy

Przewodnik dla zleceniodawców
Przeżyj coś
Recenzje książek
Samotna łza korektora
Warszawa

Instagram

Każda rodzina z zewnątrz może wyglądać na ide Każda rodzina z zewnątrz może wyglądać na idealną, ale o tym, jaka jest za zamkniętymi drzwiami domu, często mają pojęcie wyłącznie jej członkowie. Historię tej rodziny poznajemy z dwóch perspektyw: nastoletniej Basi, utalentowanej artystycznie dziewczynki z zerową niemal pewnością siebie, i jej matki, która zdaje się stawiać sobie za cel poniżanie Basi i umniejszanie jej osiągnięć przy każdej okazji. Z jakiegoś powodu - bo nie ma tu raczej racjonalnych przyczyn - matka upodobała sobie drugą córkę, stawiając ją za wzór wszelkich cnót i porównując do niej Basię na każdym kroku, zawsze na niekorzyść Basi. Rodzajów przemocy jest wiele i niemal wszystkie te, które w pierwszej kolejności przychodzą nam do głowy, są kierowane w stronę Basi. Jest przemoc fizyczna - nigdy niezadawana przez samą matkę, zawsze wymierzana ręką ojca, napędzanego wyłącznie przez żonę. Mamy przemoc psychiczną, uskutecznianą przez matkę i siostrę - ciągłe poniżanie Basi, porównywanie jej do innych, niedocenianie jej starań, podkreślanie wad i niepowodzeń. Kompletny brak wsparcia w codziennych problemach - pierwszej miesiączce, radzeniem sobie z presją, obowiązkami domowymi, chorobami. Mamy też zalążki przemocy na tle seksualnym, kiedy Basia czuje, że ojciec zachowuje się w stosunku do niej inaczej niż powinien do córki. To wszystko razem byłoby trudne do udźwignięcia dla dorosłej osoby. Dla młodej dziewczyny, która we własnym domu nie ma żadnego wsparcia, jest po prostu niemożliwe. Każda kolejna strona tej książki doprowadza do coraz większej frustracji. Choć napisana jest przeciętnym, niemal nieliterackim językiem, prawdziwość bohaterów - nawet jeśli podobnych ludzi nie spotkało się bezpośrednio w swoim życiu - uderza jeszcze mocniej po głowie. I to światełko nadziei, że może być lepiej, bo ktoś w końcu okazał zainteresowanie, które gaśnie jeszcze szybciej niż się pojawiło - to wszystko sprawia, że lektura książki sprawia niemal namacalny ból.
Podobno, jak mawiał pewien dość znany poeta, to Podobno, jak mawiał pewien dość znany poeta, to "April is the cruellest month", ale coś czuję, że gdyby przeżył kiedyś listopad w Polsce, mógłby zmienić zdanie. W listopadzie autobusy zawsze przyjeżdżają za wcześnie wtedy, kiedy powinny być na czas. Ciemno robi się pół godziny przed tym, jak masz odzyskać popracową wolność, a jasno pół godziny po tym, jak wstajesz. Z szafy wychodzą twoje największe koszmary w postaci kurtki puchowej, w której znowu czujesz się jak najbrzydsze dziecko w klasie. I nie ma nic, poza mozolnym odliczaniem do grudnia, co mogłoby ten szarawy miesiąc rozjaśnić. Listopad jest najokrutniejszym miesiącem.
Przez XIX i większość XX wieku w Irlandii prowa Przez XIX i większość XX wieku w Irlandii prowadzone były tzw. azyle Magdalenek, powstałe z inicjatywy Kościoła katolickiego. Do tych domów trafiały kobiety "upadłe" - prostytutki, kryminalistki czy niezamężne ciężarne; z czasem oddawano do nich także kobiety z problemami psychicznymi czy z ograniczoną sprawnością intelektualną, a nawet dziewczyny uważane za zbyt "rozwiązłe". W azylach panowały rygorystyczne warunki, a kobiety musiały wykonywać ciężką pracę fizyczną - najczęściej w pralniach, najbardziej znanych instytucjach Magdalenek. Zdarzały się przypadki wykorzystywania seksualnego, powszechne też było fizyczne i psychiczne znęcanie się nad mieszkankami azyli. 💠 Te wydarzenia stały się elementem tła dla powieści "Small Things Like These" Claire Keegan, opowiadającej o rodzinie handlarza węglem Billa Furlonga. Bill jest przykładnym ojcem i mężem, który stara się zadbać o dobrobyt swojej rodziny, zwłaszcza z okazji zbliżających się świąt. Pewnego dnia trafia do pralni prowadzonej przez siostry zakonne, w której jest świadkiem niepokojących wydarzeń z udziałem młodych dziewczyn. To, co tam zobaczył, nie daje mu spokoju, nie wie tylko, co ma z tą wiedzą zrobić. 💠 Przy tak istotnym temacie, zasługującym na naprawdę rzetelne opracowanie, książka Keegan wypada nie tyle blado, co niemal przezroczyście. Główny bohater jest nieszczególnie ciekawym człowiekiem, nienadającym się zupełnie do podtrzymywania zainteresowania akcją. Nie wiem, dlaczego Keegan postanowiła głównym bohaterem historii dotyczącej wyłącznie kobiet uczynić w zasadzie jedynego mężczyznę, który aktywnie pojawia się na stronach książki - każda inna bohaterka zdecydowanie lepiej by do tej roli pasowała (naprawdę nie potrzebujemy też więcej męskich bohaterów ratujących kobiety w potrzebie...). Nie rozumiem zachwytów, nie rozumiem nominacji do tak ważnych nagród literackich 🤷🏼‍♀️. Trudny i istotny temat, po którego powierzchni ledwo się przepływa, to stanowczo za mało, zwłaszcza że literacko książka także nie zachwyca.
Ashana ma szesnaście lat i właśnie poznała miłość swojego życia. Co prawda takie stwierdzenia w wieku szesnastu lat nie są zbyt wiarygodne dla kogokolwiek poza osobami zainteresowanymi, co nie zmienia faktu, że Ash nie widzi świata poza ledwo co poznaną Poppy i już po pierwszych kilku spotkaniach planuje z nią całą swoją dalszą przyszłość. W końcu takie rzeczy właśnie robi się w tym wieku, kiedy ma się przed sobą jeszcze praktycznie całe życie. Tylko że wszechświat ma inne plany na przyszłość Ash. W ostatnich sekundach starego roku, tuż przed wybuchem sylwestrowych fajerkerwerków, dziewczyna umiera. Śmierć okazuje się początkiem zupełnie nowej roli, na którą nic Ash nie mogło przygotować. 🌊 "Afterlove" operuje jednocześnie kilkoma wątkami, które bardzo lubię i których nie znoszę. Uwielbiam czytać o tym, jak autorzy wyobrażają sobie życie po życiu (moimi ulubieńcami w tym temacie bezsprzecznie pozostają Gaiman i Pratchett) i choć mam wrażenie, że Byrne nie do końca przemyślała swój system zaświatów, to wciąż miał swoje mocne strony. Lubię w książkach czuć to nieuchronne zmierzanie do katastrofy, dzięki któremu przez pierwszą część książki po prostu się przelatuje, zastanawiając się, czy to już na kolejnej stronie wydarzy się nieuniknione. Natomiast tym, co najbardziej mnie zmęczyło, był wątek natychmiastowej miłości, która zdawała się wymazywać wszystkie inne uczucia w życiu głównej bohaterki. W jednej chwili jej przyjaciółka i rodzina przestają istnieć, stając się jedynie niewiele znaczącymi bohaterami na piątym planie uczuć Ash i Poppy (a już szczególnie dotkliwe stało się to po śmierci Ash). Nie umiem sobie wyobrazić, że ktokolwiek mógłby w takim tempie przejść od "jakaś denerwująca dziewczyna nie daje mi w spokoju walczyć z mdłościami na statku" do "spędzimy razem resztę życia w domku na plaży i będziemy mieć kocie dzieci!!1!", NAWET w wieku szesnastu lat. Jeśli jednak bardzo mocno przymkniemy oko na logikę, będziemy się całkiem dobrze bawić, a może nawet - w mniej cynicznych przypadkach - tu i ówdzie uda się nawet wzruszyć. [współpraca barterowa z @wydawnictwo_wab]
Poczekaj, jeszcze ci się odmieni. (Po 30 latach? Poczekaj, jeszcze ci się odmieni. (Po 30 latach?) Zmęczona? Nie masz pojęcia, co to znaczy prawdziwe zmęczenie. (A choroba? Bezsenność? Praca? Opieka nad kimś starszym?) Jak ja ci zazdroszczę, że możesz tak sobie nic nie robić. (To mój pierwszy wolny dzień od tygodni...) Co ty tak naprawdę wiesz o życiu? (...) Nie ma drugiego tak intymnego pytania, na którego zadawanie byłoby tak szerokie przyzwolenie. To kiedy te dzieci? Bohaterka powieści Stromsborg, jak każda chyba bezdzietna kobieta w młodym wieku, słyszy to pytanie odmieniane przez wszystkie przypadki, padające z ust tak bliskich, jak i niemal obcych jej osób. Bez najmniejszych prób owijania w bawełnę ludzie wchodzą z buciorami niemalże do jej łóżka, do jej najbardziej prywatnej sfery życia. "Zobaczysz, spodoba ci się." "Ooch, jak ci do twarzy z maluszkiem!" "Czym twoje życie będzie za dwadzieścia, trzydzieści lat?" Podziwiam ją za spokój i zachowywanie najbardziej adekwatnie dosadnych odpowiedzi dla siebie; ja tak nie potrafię. Czytanie jej przemyśleń było dla mnie niesamowitym doświadczeniem - w końcu ktoś od początku do końca stworzył bohaterkę, z którą tak bardzo mogę się utożsamiać i której myśli jakby żywcem były wyjęte z mojej głowy. Te o potrzebie samotności, o niezrozumieniu, dlaczego ludzie w ogóle decydują się na dzieci, o świadomym zaakceptowaniu ewentualnych konsekwencji, jakie decyzja o braku potomstwa może przynieść w przyszłości. O niezgodzie na jedyny słuszny, narzucony z góry sposób przeżycia własnego życia. Czekałam na taką książkę i nie zawiodłam się nawet w najmniejszym stopniu. [ współpraca barterowa z @artragepl ]
[4 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs4 - kolor] Czy [4 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs4 - kolor] Czy też macie takie momenty, w których siedzicie na spotkaniu towarzyskim i myślicie o tym, że o wiele bardziej wolałybyście czytać teraz w domu książkę albo układać po emerycku puzzle? Ja miałam tak cały wczorajszy wieczór i doszłam do wniosku, że pewnie dlatego nie mam praktycznie znajomych 🎃. 🍂 O "Małej" pisałam już dwa lata temu, ale dzisiejszy temat wyzwania jest doskonałą okazją do tego, by o niej przypomnieć. To fabularyzowana i ubarwiona historia Madame Tussaud, budząca niepokój od pierwszej do ostatniej strony. Wybór idealny, jeśli poszukujecie książek w klimacie halloweenowym czy jesiennym, powodujących lekki dreszczyk chłodu i napięcia.
[3 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs3 - klimatyczni [3 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs3 - klimatycznie] Nie ma się co oszukiwać - jeśli miałabym psa, ten instagram nigdy nie byłby o książkach. Ewentualnie o książkach leżących gdzieś w tle za psem. Obok psa. Na psie. Bardzo, bardzo tęsknię za posiadaniem psa w domu. Póki co obdarzam miłością każdego psa, który chce się ze mną zadawać. I po cichu planuję uprowadzenie bobtaila, który mieszka niedaleko. Będę informować, jak rozwija się sytuacja. A dzisiaj pogłaszczcie swojego psa ode mnie.
[2 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs2 - selfie] "E [2 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs2 - selfie] "Everyone I know is either more successful or more interesting than me. This realization is nothing new. In fact, it used to feel like everyone I didn’t know was more successful and interesting than me too. I still remember the sensation of watching a talent show on TV as a child and realizing that the girl dancing was a whole year younger than me. She was wearing a red sequin dress and patent tap shoes. She looked like a ruby, a human jewel spinning across the stage. I was in my pajamas from T.J. Maxx eating cereal for dinner, already destined for a life of mediocrity. Why didn’t I just pull myself together back then?" Coco Mellors "Cleopatra and Frankenstein"
[1 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs1 - twoja specj [1 dzień wyzwania - #11wyzwaniekfs1 - twoja specjalność] Dzień dobry! Jestem Karo, a moją długofalową specjalnością jest czytanie książek, a także robienie im ładnych zdjęć i zupełnie nieprofesjonalne ich ocenianie. Moją okresową specjalnością jest natomiast narzekanie na zimno i jesień i nieustająca tęsknota za latem. Oraz, jak widać na zdjęciu, niemycie okien. Miło mi powitać wszystkich potencjalnych odwiedzających 🎃. 🍂 Nie mogę też oczywiście nie napisać choć paru słów o prezentowanej książce, bo choć czytałam ją dwa miesiące temu, gdzieś na ławce podczas zwiedzania Frankfurtu, to doskonale sprawdzi się teraz, kiedy tego, czego najbardziej nam potrzeba, to dobra historia do czytania pod kocem z kubłem grzańca. Dolly Alderton w wyśmienity sposób opowiada o przygodach swojej młodości, tak barwnej, że starczyłoby spokojnie na kilka żywotów. Mamy tu historie o nieudanych randkach i nie do końca przemyślanych pomysłach poszukiwania imprez w nocy, długie kilometry od domu. Mamy piękną historię przyjaźni, nie tylko tej jednej, na całe życie, ale też tych krótszych, nie mniej ważnych. Ale mamy też wzruszające momenty, w których opisuje osoby, których już z nią nie ma, i relacje, które skończyły się bez hepiendów. To bardzo często powtarzane określenie, jeśli chodzi o książkę Dolly, ale też najbardziej prawdziwe: jest ona jak rozmowa z przyjaciółką w środku nocy, przy której nie trzeba niczego ukrywać i której historie są tak szalone, że możesz ich słuchać bez końca, jednocześnie ciesząc się, że nie przytrafiły się tobie.

Przeszukaj wpisy

Ostatnie wpisy

  • Czego nauczył mnie pierwszy rok pracy jako front-end developer
  • 17 książek 2019 roku
  • Wszystkie kobiece horrory, czyli „Jej ciało i inne strony” [recenzja]
  • 13 książek 2018 roku
  • Przeżyj coś zimą w Warszawie!

Archiwum

  • Wrzesień 2021
  • Styczeń 2020
  • Październik 2019
  • Luty 2019
  • Listopad 2018
  • Październik 2018
  • Sierpień 2018
  • Lipiec 2018
  • Czerwiec 2018
  • Kwiecień 2018
  • Marzec 2018
  • Luty 2018
  • Styczeń 2018
  • Grudzień 2017
  • Październik 2017
  • Wrzesień 2017
  • Czerwiec 2017
  • Marzec 2017
  • Luty 2017

© 2022 1905. All rights reserved.
Theme by MOOZ Themes Powered by WordPress