• Pisanie i język
  • Webdev
  • Lifestyle
  • Myśling
  • Wydarzenia
  • O mnie
  • Współpraca
  • Kontakt
przeżyj coś wydarzenia

Podziemia Pałacu Kultury – legendy ukryte pod sercem Warszawy

Być może mijasz go dwa razy dziennie w drodze z i do domu, zupełnie nie zwracając już na niego uwagi. Czasem spojrzysz na niego, by sprawdzić, która jest godzina i jak bardzo zasiedziałeś się w biurze, pielęgnując z dumą swój pracoholizm. W rozmowie z przyjezdnymi rzucasz żart o tym, jak to jedynym miejscem, z którego […]

Continue Reading
Leave a comment 8 sierpnia 2018

Karo

Mam 30 lat i bardzo smucą mnie źle postawione przecinki. Trochę programuję, trochę piszę, trochę spędzam czas, oglądając, jak inni grają w gry, w które z czystego lenistwa sama nigdy nie zagram - ot, prawdziwy człowiek-orkiestra na miarę XXI wieku. Niestety w dalszym ciągu uparcie wierzę w to, że mam światu coś ciekawego do przekazania.

Poobserwujmy się!

Visit Us On FacebookVisit Us On TwitterVisit Us On Instagram

Tematy

Przewodnik dla zleceniodawców
Przeżyj coś
Recenzje książek
Samotna łza korektora
Warszawa

Instagram

"Nie wyjedziesz z Polski. Polska jest teraz wszęd "Nie wyjedziesz z Polski. Polska jest teraz wszędzie!" Słyszeliście kiedyś bardziej przerażające słowa? Czy audiobook idealny istnieje? Okazuje się, że tak - i jest to "Ale z naszymi umarłymi" Jacka Dehnela czytane przez Łukasza Garlickiego. W dodatku wybrane przeze mnie na zupełne chybił-trafił, dzięki czemu podeszłam do książki bez jakichkolwiek oczekiwań. I dostałam wyborne słuchowisko, idealne na urlopowe "coś lżejszego, ale nie całkiem odmóżdżającego". Mimo że o odmóżdżaniu jest tu całkiem sporo. W końcu to książka o zombie. Zombie jednak wyjątkowych, bo polskich, patriotycznych. Pewnego dnia w jednym z polskich miast do życia budzi się pierwszy umarły. Potem kolejny i kolejny. Z początku zombie są tylko biernymi uczestnikami życia Polaków - snują się po ulicach, galeriach handlowych, kręcą się wokół Wawelu i Cmentarza Rakowickiego. W końcu pojawiają się pierwsze ataki na żywych, ale tym, co je łączy, jest dobór ofiar - są to obcokrajowcy, nigdy Polacy. Pojawiają się doniesienia z zagranicy o umarłych Polakach przebudzających się także tam, powoli przejmujących tereny dawniej polskie lub z silną reprezentacją polonijną. W końcu polskie zombie zaczynają opanowywać cały świat. Jacek Dehnel bez cienia litości wyciąga wszystkie nasze najgorsze cechy - wypaczone pojęcie patriotyzmu, zakrzywioną interpretację chrześcijaństwa, przekonanie o wielkości polskiego narodu - i choć będziemy się śmiać z kolejnych zmian zachodzących w na nowo przebudzającej się Polsce, to wystarczy przypomnieć sobie obecne wydanie wiadomości albo hasła z ostatniego marszu niepodległości, żeby mina nam trochę zrzedła. Ten przerysowany obraz nacjonalizmu wcale nie odbiega tak daleko od fantazji części prawicy, która już teraz woła o Polskę dla Polaków, w myślach dodając pewnie: i świat dla Polaków też. Oprócz doskonałej ironii książka jest wypakowana fajnymi, ludzkimi bohaterami i wydarzeniami, dzięki którym trudno po prostu tę lekturę odłożyć. A po jej skończeniu obrona Jasnej Góry już zawsze będzie się tylko jednoznacznie kojarzyć.
Powiedzieć, że Neapol mnie oczarował, to jak ni Powiedzieć, że Neapol mnie oczarował, to jak nic nie powiedzieć. Spełnił wszelkie oczekiwania, jakie miałam co do Rzymu, a które urosły do niebotycznych rozmiarów po tygodniu spędzonym w Wenecji. Tutaj dopiero przestałam zwracać uwagę na motocykle i samochody przejeżdżające centymetry od moich stóp - w jakiś niewytłumaczony sposób ten przerażający i niemający przy pierwszym spotkaniu żadnego ładu system drogowy jakoś tu działa i nadaje temu miejscu tyle samo kolorytu co wszechobecne chorągiewki i majty porozwieszane pomiędzy oknami. Tylko dla tej lokalnej pizzy mogłam bez cienia zastanowienia zrezygnować z najdogodniejszego powrotu pociągiem, bo kolejka okazała się zbyt długa, a kto to widział zjeść tę jedyną pizzę w biegu, bez odpowiedniej celebracji. To tutaj w końcu po całym dniu eksploracji, podczas wieczornej drogi na dworzec, znalazłam klimat podwórka z powieści Ferrante. I przeszłam całą ulicę, na której znajdowały się w zasadzie wyłącznie księgarnie i antykwariaty. Z każdym kolejnym miesiącem moje włoskie TOP 3 się zmienia. Teraz znajdują się w nim Wenecja, Taormina i Neapol. Czekam z niecierpliwością, co będzie dalej.
Dzień dobry! Dużo ostatnio toczy się tu dyskus Dzień dobry! Dużo ostatnio toczy się tu dyskusji na temat naszych wyborów książkowych - tego, że coraz więcej osób czuje przesyt nowościami, że chętniej sięga się po tytuły leżące już chwilę na półkach, z datą wydania inną niż bieżący rok. Żywotność książek w mediach społecznościowych jest drastycznie krótka - jeśli człowiek nie wbije się w okienko dwóch pierwszych tygodni od premiery ze swoją opinią, w zasadzie nie ma co liczyć na większą dyskusję, bo każdy temat przegadał już kilkakrotnie. I to się samo napędza - spojrzałam ostatnio na listę przeczytanych przez siebie książek sprzed 4-5 lat (bo wtedy te listy zaczęłam robić) i nie było na nich praktycznie żadnych nowości. Im bardziej natomiast zaczęłam angażować się w instagrama, tym więcej tych świeżynek się pojawiało. A współprace recenzenckie tylko to pogłębiły. Nie uważam oczywiście, że nowości z automatu są gorsze od książek, które już przeleżały co swoje na księgarnianych półkach. Niejednokrotnie przejechałam się na klasykach (w czasach studiów przeczytałam ich tyle, że nie mam więcej złudzeń co do Wielkich Tytułów, o których każdy mówi, że to ważne książki były, choć nie do końca jest w stanie to uargumentować), zmęczyłam się też męską perspektywą wielu pisarzy zaliczanych do grona Wybitnych tudzież Jak Możesz Ich Nie Znać. Tyle że przy nowościach nie możemy się nawet kierować ugruntowaną - słusznie czy nie - opinią (chyba że mówimy o tłumaczeniach książek czytanych już jakiś czas za granicą); najczęściej przy ich wyborze kieruje nami ten sam instynkt, co przy ładnych jesiennych kubkach z sieciówki, które każdy chce mieć na swoich zdjęciach. Marketing literacki naprawdę działa wybornie, ale bardzo krótkofalowo. Chciałabym przez to wszystko powiedzieć, że bardzo cieszy mnie ten odwrót od kultu nowości, bo uważam, że książkom starszym, w nie najładniejszych okładkach dobranych w celu maksymalizacji zainteresowania, też należy się uwaga. Z nowości wcale rezygnować nie chcę - w końcu i wśród nich znajduję perełki oraz nowe nazwiska do obserwowania - ale byłoby wspaniale, gdyby ta różnorodność przy scrollowaniu była nieco większa. Dobrego dnia!
Dzień dobry! Ratuję się starym zdjęciem na dz Dzień dobry! Ratuję się starym zdjęciem na dzisiejszy #fotowtorek, ale za to jednym z ulubieńców - bo jest żółty sweter (który oczywiście zabrałam ze sobą w podróż), jest moje hendmejdowe świecidełko (niezabranie ze sobą światełek sobie cały czas wyrzucam, bo idealnie by upiększały wieczorami "nasz" dach) i wydanie "Historii pszczół", na które polowałam bardzo długo i które w końcu udało mi się zdobyć z drugiej ręki. A teraz jest po 9, a ja nadal leżę w łóżku (co nie zdarzyło się od miesięcy), zupełnie bezcelowo, bo w końcu mam parę dni urlopu i nigdzie nie muszę gonić. Podróże zawsze wiążą się dla mnie z presją, że przecież jest tyle rzeczy do zobaczenia, że zostawanie w domu na cały dzień jest świętokradztwem, za które podróżnicza policja ukaże mnie jakąś górą do zdobycia (chodzenie po górach to dla mnie antyteza jakiejkolwiek przyjemności). Ale po tygodniu w Wiedniu, który trzeba wykorzystać na maksa, i w Wenecji, w której pomimo bąbli na stopach po nierozchodzonych butach każdego dnia chodziłam po kilkanaście kilometrów, bo chciałam zobaczyć KAŻDĄ uliczkę, no i po kolejnym tygodniu w Rzymie, który, wiadomo, jest Rzymem, w końcu ulokowaliśmy się w jednym miejscu na dłużej i poczułam, że teraz już trochę mogę odpuścić. Choć wciąż oczywiście z tyłu głowy myślę o tych wszystkich miejscach, których prawdopodobnie nie zdążymy zwiedzić, no bo jest to fizycznie i finansowo niemożliwe. Ale teraz to nie jest już dominujący głos w mojej głowie i bardzo się z tego cieszę. Nie jest to co prawda poziom, który pozwoliłby mi spędzić tydzień wakacji all-inclusive w jednym miejscu, ale też nie był to dla mnie nigdy pożądany sposób spędzania wakacji. A jak jest z Wami w podróży? "Nie spać, zwiedzać!" czy bardziej smażing przy hotelowym basenie? (Żeby nie było - obie formy spędzania urlopu są dla mnie tak samo okej). Dobrego dnia!
Dzień dobry! Nie mogłam sobie wymarzyć lepszeg Dzień dobry! Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego towarzystwa na upalne wakacje od szalonej rodziny Durrellów, a przede wszystkim ich najmłodszego przedstawiciela, czyli Gerry'ego. Gerald pisze o zwierzętach w taki sposób, że po lekturze jego greckich opowieści człowiek zaczyna dostrzegać najmniejsze nawet istoty w swoim otoczeniu i patrzyć na nie z o wiele większym szacunkiem i fascynacją niż do tej pory. Dzięki temu podczas swoich wycieczek jestem o wiele bardziej wyczulona na wszelkie szelesty w trawie czy ruchy dostrzegane kątem oka, bo każdy z nich może okazać się nowym okazem, którego jeszcze nie widziałam. Zwierzęta zawsze mnie fascynowały, ale dzięki lekturom takich książek jak trylogia z Korfu otworzyłam się także na te mniej urokliwe, choć - po głębszym poznaniu - równie interesujące, gatunki. I tego - tej niemal dziecięcej ciekawości i radości z odkrywania, jak wiele się wokół nas dzieje - życzyłabym każdemu. Bo za tym z automatu idzie szacunek i chęć ochrony tych, którzy tak bardzo są od nas zależni. Dobrego dnia!
Dzień dobry! Nie będę ukrywać, Wenecja komple Dzień dobry! Nie będę ukrywać, Wenecja kompletnie popsuła mi oczekiwania w stosunku do życia i moich dalszych podróży. Skutek tego był taki, że kolejne dni spędzone w Rzymie składały się głównie na wychodzenie z rozczarowania tym, że dwie minuty od noclegu nie mam już kanału, nad którym mogę sobie przysiąść z kawą pomiędzy spotkaniami i nabrać dystansu do pracy, która w tamtym miejscu nie była w stanie choćby tknąć moich nerwów. Po prawie dziesięciu latach odnalazłam odpowiedź na to, jak nie stresować się pracą. Teraz mieszkamy w trochę sennym, trochę dzikim miasteczku, w którym nikt nie mówi po angielsku, a na moje desperackie "non capisco" i "non parlo italiano" każdy zaczyna mówić jeszcze szybciej i głośniej. Dodatkowo starsze osoby mówią tutaj z dialektem neapolitańskim, co sprawia, że swoje ostatnie pół roku nauki włoskiego mogę schować pomiędzy te gruszki, których nie umiem zważyć, bo nie wchodzi ich numer. Ale za to polskiego od dwóch tygodni nigdzie nie słyszeliśmy. Dobrego dnia!
Przypuszczam, że większość z nas ma jakieś ws Przypuszczam, że większość z nas ma jakieś wspomnienia związane z 11 września. Ale to nie jest książka o nas. Nie opowiada o mechanizmach politycznych, które doprowadziły do tej tragedii. Nie mówi o następstwach tych wydarzeń dla całego świata. Ona jest o tych, którzy mieli w nich swój bezpośredni udział. To prawdopodobnie najbardziej ludzki reportaż, jaki do tej pory dane mi było przeczytać. Zuckoff zadbał o to, żeby ofiary zamachów przestały być anonimowymi liczbami, które składały się na szokujące nagłówki. Pasażerowie lotów, pracownicy wieżowców i ratownicy otrzymali swoje własne historie, które nadają każdej pojedynczej tragedii osobistego wymiaru i jeszcze bardziej angażują czytelnika w przeżywanie opisywanych wydarzeń. A w nich uczestniczymy z dwóch perspektyw: tego, co działo się w samolotach, i tego wszystkiego, co miało miejsce na ziemi - w wieżach WTC, w Pentagonie, w jednostkach straży pożarnej i kontroli lotów. Ostatnia część poświęcona jest dokańczaniu historii, które nie zamknęły się w pierwszych chwilach od tragedii. Reportaż Zuckoffa kompletnie zaskoczył mnie w kwestii mojego odbioru tych historii. Zanim do niego podeszłam, byłam przekonana o tym, że to wyłącznie w samolotach rozgrywały się tragedie, które najbardziej mnie poruszą. Tymczasem tym, co wywołało we mnie największe emocje, były niekiedy drobne, niekiedy naprawdę ogromne akty solidarności i pomocy. Pozostanie z poparzoną kobietą, kiedy wszyscy inni uciekają w drugą stronę. Próba wydostania uwięzionej pod gruzami osoby, kiedy lada chwila budynek może się zawalić. Zignorowanie ostrzeżeń i chęć odnalezienia choć jednej jeszcze majacej szansę na przeżycie osoby. To prawda, że dopiero w momencie prawdziwej próby człowiek dowiaduje się, na ile jest w stanie się poświęcić, i jeśli coś dobrego można wynieść z tej tragedii, to właśnie tę świadomość, jak wielka jest w ludziach chęć niesienia pomocy nawet w obliczu tak dramatycznego zagrożenia. c. d. w komentarzu
Dzień dobry! Ulubione zdjęcie z wakacji na #ins Dzień dobry! Ulubione zdjęcie z wakacji na #instawtorek_kfs? Ale że jedno? No to niech będzie ta rzadka okazja, na której cieszę się także poza swoim wnętrzem i nie mam wyrazu twarzy grumpy cata. Na zdjęciu widok z góry na Salerno, trochę bardziej osiągalną cenowo miejscowość w pobliżu Wybrzeża Amalfi. Z innych ciekawostek, trafiliśmy tu do kebabowni (pizza i makaron też mogą się przejeść), w której było wszystko poza kebabem. A na targu z używanymi książkami kupiłam dwa Giganty po włosku, w tym jeden z 1995 roku, z którymi będę się uczyć czytać. Po włosku, znaczy się. Dobrego dnia!
Nawet nie wiecie, jak chciałam zakochać się w p Nawet nie wiecie, jak chciałam zakochać się w prozie Ferrante. Mogłabym teraz chodzić po uliczkach Neapolu i szukać śladów tamtego miasta, którego co prawda już nie ma, ale którego echa gdzieś tam pewnie wciąż odbijają się między murami. Niestety miłości nie było - ani fascynacji, ani chociażby cienia sympatii. Było tylko znudzenie. Bezgraniczne, przeciągające się z rozdziału na rozdział, z godziny słuchania na kolejną godzinę. I obezwładniające rozczarowanie, kiedy dotarłam do ostatniej strony. Nie rozumiem niestety fascynacji historią tej toksycznej przyjaźni i nawet włoski klimat, który uwielbiam i którego poszukuję od lat w różnych dziełach kultury, nie pomógł mi przezywyciężyć mojego kompletnego braku zainteresowania tą opowieścią. Czasami tak po prostu jest, pomimo najszczerszych chęci i otwarcia na historię. Pozostało mi dalej poszukiwać swojej włoskiej powieści życia.

Przeszukaj wpisy

Ostatnie wpisy

  • Czego nauczył mnie pierwszy rok pracy jako front-end developer
  • 17 książek 2019 roku
  • Wszystkie kobiece horrory, czyli „Jej ciało i inne strony” [recenzja]
  • 13 książek 2018 roku
  • Przeżyj coś zimą w Warszawie!

Archiwum

  • Wrzesień 2021
  • Styczeń 2020
  • Październik 2019
  • Luty 2019
  • Listopad 2018
  • Październik 2018
  • Sierpień 2018
  • Lipiec 2018
  • Czerwiec 2018
  • Kwiecień 2018
  • Marzec 2018
  • Luty 2018
  • Styczeń 2018
  • Grudzień 2017
  • Październik 2017
  • Wrzesień 2017
  • Czerwiec 2017
  • Marzec 2017
  • Luty 2017

© 2021 1905. All rights reserved.
Theme by MOOZ Themes Powered by WordPress