• Pisanie i język
  • Webdev
  • Lifestyle
  • Myśling
  • Wydarzenia
  • O mnie
  • Współpraca
  • Kontakt
przeżyj coś wydarzenia

Podziemia Pałacu Kultury – legendy ukryte pod sercem Warszawy

Być może mijasz go dwa razy dziennie w drodze z i do domu, zupełnie nie zwracając już na niego uwagi. Czasem spojrzysz na niego, by sprawdzić, która jest godzina i jak bardzo zasiedziałeś się w biurze, pielęgnując z dumą swój pracoholizm. W rozmowie z przyjezdnymi rzucasz żart o tym, jak to jedynym miejscem, z którego […]

Continue Reading
Leave a comment 8 sierpnia 2018

Karo

Mam 30 lat i bardzo smucą mnie źle postawione przecinki. Trochę programuję, trochę piszę, trochę spędzam czas, oglądając, jak inni grają w gry, w które z czystego lenistwa sama nigdy nie zagram - ot, prawdziwy człowiek-orkiestra na miarę XXI wieku. Niestety w dalszym ciągu uparcie wierzę w to, że mam światu coś ciekawego do przekazania.

Poobserwujmy się!

Visit Us On FacebookVisit Us On TwitterVisit Us On Instagram

Tematy

Przewodnik dla zleceniodawców
Przeżyj coś
Recenzje książek
Samotna łza korektora
Warszawa

Instagram

Dzień dobry! Patrzę sobie na to zdjęcie z okaz Dzień dobry! Patrzę sobie na to zdjęcie z okazji dzisiejszego #fotowtorek_kfs i tak się zastanawiam: czy książki, które czytamy, są jakimkolwiek odbiciem nas samych? I czy kogokolwiek mamy prawo oceniać na tej podstawie? (Oczywiście że na te pytania można odpowiedzieć po prostu "nie", ale pociągnijmy chwilę ten temat.) Bardzo zawsze bawią mnie ludzie, którzy ze względu na dobór swoich lektur czują moralną wyższość nad innymi. Bo czytają tylko niszowo albo klasycznie, bo nie sięgają po nowości, bo obyczajówki nie, polska literatura nie, odmóżdżanie przy lekturze też nie (ale już przy filmie czy serialu jest okej). I bardzo, ale to bardzo nie lubię protekcjonalności, z którą odnoszą się do osób majacych w tej materii inne upodobania. Podobnie zresztą jest przy krytyce książek, która z oceny samego tytułu przenosi się często na ocenę ludzi. Bo można wypunktować, co czyni książkę złą, i to jest dobre i potrzebne - bo w końcu krytyka ma całą gamę odcieni - ale nie można już czytelników o odmiennym zdaniu traktować jak dzieci i z pozycji tej bardziej oświeconej osoby mówić im, jak czegoś nie zrozumieli i sugerować, że ich zachwyt wiąże się z jakimś ograniczonym myśleniem. Widzę to bardzo często, więcej chyba na GR niż na ig, choć i tu się to zdarza, i tak sobie myślę, że fajnie by było, jakby każdy sobie wbił do głowy, że ani liczba przeczytanych książek, ani to, jakie są to książki, nikogo lepszym od innych nie czyni. Mówię to z pełną świadomością osoby, która pobiła w zeszłym roku swój rekord przeczytanych książek, czytała książki mniej i bardziej ambitne, a wciąż nie potrafi elokwentnie i bez emocji wypowiadać się na wiele tematów, o których niby już trochę wiedzy ma. Samo czytanie, choć oczywiście poszerza wiedzę i otwiera na wiele rzeczy, to jeszcze trochę za mało, zwłaszcza jeśli mówimy o czytaniu hobbistycznym a nie naukowym. Traktowanie książek jako czystej rozrywki też nie oznacza bycia gorszym czytelnikiem, bo każdy z nas ma inne potrzeby związane z literaturą i może akurat u kogoś ma ona pełnić funkcję odskoczni od trudnego życia. Mówione o tym było już nieraz, ale czasem warto to przypomnieć dla ludzi z tyłu, żeby chociaż tu nam się lepiej żyło.
Labirynt sieneńskich uliczek prowadzi mnie bez pl Labirynt sieneńskich uliczek prowadzi mnie bez planu i bez mapy do małej księgarni, w której odkrywam imponująco obfity jak na rozmiar sklepu zasób książek anglojęzycznych. To już drugi miesiąc szukania tej jednej książki, którą mogłabym przywieźć jako pamiątkę z wyjazdu. Mój wzrok przyciąga znajome nazwisko, które parę lat temu, po wyjątkowo trudnej lekturze, obiecałam sobie omijać do końca życia szerokim łukiem. Mimo to książka ciągnie mnie do siebie przy każdej kolejnej turze wertowania regałów; jej okładka zdaje się idealnie pasować do historii, które w tym mieście kryją się w każdym zaułku. W końcu się poddaję. 🌊 Kroczę innym labiryntem, składającym się z korytarzy, sal i schodów. Dom, po którym się poruszam, jest już mniej rzeczywisty, ale równie fascynujący co odbywana parę dni temu wędrówka po antycznym mieście. Moim przewodnikiem jest Piranesi, który miejsce to zna lepiej niż ktokolwiek inny; nie potrzebuje kompasu czy map, bo wszystkie kierunki ma wyryte w głowie, wie też doskonale, kiedy nadejdzie kolejny przypływ, który całkowicie pochłonie znaczną część Domu. Życie Piranesiego nie wykracza poza obszar tej budowli, tak potężnej, że bez trudu sama wędrówka po nim może zagospodarować cały dzień. Do tego dochodzi jeszcze konieczność zdobycia pożywienia, oddania czci zmarłym, zapisania obserwacji w dzienniku, a także regularne spotkania z Tym Drugim, jedyną żyjącą osobą w Domu poza Piranesim. Świat Piranesiego zdaje się doskonale poukładany i przewidywalny - do czasu, kiedy przyjaciel ostrzega go przed inną osobą, która może pojawić się w Domu i zagrozić psychicznej stabilizacji Piranesiego. 🌊 Siłą tej książki jest jej wyjątkowy klimat. Poruszamy się wciąż w obrębie tych samych korytarzy, podążamy za rozkładem dnia boleśnie wręcz uporządkowanego bohatera, dla którego wydarzeniem roku jest pojawienie się nowego ptaka w murach Domu. Mimo to cały czas z tyłu głowy czujemy, że gdzieś w tej historii czai się tajemnica, a może nawet zagrożenie; okryte mrokiem sale i posągi budzą niepokój, a spotkania z drugim bohaterem zwiastują, że nie wiemy o nim wszystkiego. I te wrażenia sprawiają, że książki nie da się odłożyć, dopóki nie poznamy całej historii.
Stałym elementem moich podróży są wizyty w ksi Stałym elementem moich podróży są wizyty w księgarniach i bibliotekach (w tych drugich z oczywistych względów rzadziej, bo poza miejscami historycznymi wymagają z reguły członkostwa lub są obłożone dużymi obostrzeniami). Bardzo ciekawe jest dla mnie obserwowanie, jakie książki są obecnie promowane w innych krajach (we Włoszech np. często widziałam na ekspozycji "Kirke", być może dopiero teraz tam dotarła), no i, oczywiście, jak są wydawane. 📚 We Włoszech bardzo popularne były połączenia księgarni z antykwariatem, gdzie książki nowe i używane leżały obok siebie. Dla osób znających dobrze język to idealne miejsce, bo za grosze można tam znaleźć prawdziwe perełki (ja ze swoim poziomem ograniczyłam się tylko do bajek i numerów "Giganta" z lat 90.). 📚 A tym, co czytają po angielsku, większość księgarni oferowała przynajmniej skromny dział literatury anglojęzycznej. Tam właśnie zawsze się ostatecznie kierowałam, szukając tej jednej jedynej książki, jaką chciałabym przywieźć sobie z całego tego wyjazdu. Znalazłam ją w końcu podczas samotnej podróży po moim ulubionym toskańskim mieście - ale to już jest historia na kolejny post.
Jest środek lata w Kalifornii. Ze względu na roz Jest środek lata w Kalifornii. Ze względu na rozległe susze, władze stanu wprowadzają ograniczenia w użytkowaniu wody: zakaz podlewania trawników, napełniania basenów. Kąpiele pod prysznicem są coraz krótsze, mimo że tylko chłód wody daje ukojenie w tych warunkach. W końcu po odkręceniu kranu nie dzieje się nic. Chwilowa awaria? Nie wiadomo, ale lepiej uzupełnić zapasy. Okazuje się, że wszyscy inni pomyśleli dokładnie o tym samym. Z półek w jednej chwili znikają wszystkie zgrzewki wody, słodkie napoje, a w końcu także i lód. Uzyskane (często siłą w walce z innymi) zapasy nie starczą jednak na długo, a władze zdają się zupełnie nie panować nad sytuacją. Mija dzień, a potem kolejny. Upał nie odpuszcza. A tobie tak bardzo chce się pić. 🔥 "Susza" to dość mocno wciągająca młodzieżówka, której siła nie tkwi w zbyt zawiłej fabule - w końcu scenariusz takiej katastrofy widzieliśmy już nieraz, zarówno w książkach, jak i na ekranach - ale w tym czającym się z tyłu głowy uczuciu, że to samo może nas spotkać w zasadzie w każdej chwili; uczuciu, które z roku na rok staje się coraz silniejsze. Trudno nie sympatyzować więc z bohaterami, których desperacja z dnia na dzień jest coraz bardziej wyczuwalna, zwłaszcza od momentu, w którym w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęli ich rodzice. Nie jest to książka bez wad - jak większość przedstawicieli gatunku katastroficznego ma liczne momenty, w których aż zgrzyta się zębami od braku realizmu czy nadmiaru dramatyzmu. Ale jest to młodzieżówka, a tym wybacza się więcej hiperbolizacji. Trudno też tak naprawdę polubić któregoś z bohaterów, co dla niektórych może być pewnie przeszkodą do czerpania przyjemności z lektury. Jeśli natomiast wątki klimatyczne to Wasza bajka i macie chęć na nieco mniej wymagającą lekturę, możecie książce Shustermanów dać szansę. 🔥 Tylko koniecznie miejcie pod ręką szklankę wody. PS To moja ulubiona okładka 2021 roku.
Dzień dobry! Jako że kątęt tego profilu i tak Dzień dobry! Jako że kątęt tego profilu i tak rozmył się już na wszystko i nic, stwierdziłam, że tego, czego tu brakuje, to psy. Psy niemoje, niestety, bo ze względu na włóczykijowy i bezkredytowy tryb życia na razie na takie zobowiązanie pozwolić sobie nie mogę, ale szczęśliwie są jeszcze wokół inne zwierzaki. Oto Dylan, border collie rodziny mojego konkubenta, który jak na swoją rasę przystało jest zbyt inteligentny, by jakakolwiek brama czy inna przeszkoda mogła stanowić dla niego wyzwanie. Mam nadzieję, że dzięki jego śnieżnemu paszczakowi Wasz dzień będzie odrobinę lepszy.
Wyobraź sobie - - jest czerwiec, upalny i pełen Wyobraź sobie - - jest czerwiec, upalny i pełen możliwości, ociekający sokiem z dojrzałych owoców i pachnący nadchodzącymi perspektywami. Teraz możesz sięgnąć po książkę. 🍓 Nie czytałam jej, kiedy sezon na truskawki trwał; wtedy czytali ją wszyscy dookoła i to było wystarczającym dla mnie powodem, żeby lekturę odłożyć w czasie. Sięgnęłam po nią na spokojnie w listopadzie, kiedy na zewnątrz jedynym wspomnieniem lata była palma rosnąca w ogrodzie wynajmowanego przez nas domu; byłam pozbawiona jakichkolwiek oczekiwań, a może nawet lekko uprzedzona, jak do każdej książki, o której nikt złego słowa nie mówi, a która ma traktować o kobiecości i zmysłowości (czy Was to też tak odstrasza?). Och, jak ja lubię tak się pomylić. 🍓 W dziewięciu opowiadaniach Marta Dzido pisze o kobietach na różnym etapie doświadczeń - o nastolatkach, które zakochują się po raz pierwszy i piąty, o młodych dziewczynach, które odkrywają swoją seksualność na wiele sposobów, o kobietach, które nie chcą być bohaterkami banalnych historii. Nie każda z nas odnajdzie się we wszystkich tych osobach, ale większość przejrzy się pewnie choć w jednej z tych historii i zobaczy siebie z któregoś momentu swojego życia. 🍓 Ta książka jest dla tych, które czują czasem, że czują za mocno. Dla tych, którym wydaje się, że coś może być z nimi nie tak, bo mają wrażenie, że chcą trochę za dużo. Dla odkrywających siebie, niezależnie od wieku. I wiem, że brzmi to jak mało zachęcający slogan kolejnej przewodniczki, która powie ci, że jesteś wystarczająca i piękna w środku, a twoje potrzeby są ważne. Ale Marta Dzido idzie o krok dalej. Jej bohaterki nie tłumaczą się, gubią się, zazdroszczą i podziwiają, ale przede wszystkim: żyją, każda na swój sposób, żadna nieoceniania. To właśnie jest takie spojrzenie na seksualność i zmysłowość, jakiego w naszej zaściankowo-katolickiej mentalności wciąż potrzeba dziewczynom i młodym kobietom.
Będę z Wami całkowicie szczera: lubię odkrywać cudze domy. Może nie przejrzę Wam wszystkich szafek w toalecie, jak zaprosicie mnie do siebie (już), ale na pewno przed zajęciem miejsca obejrzę to, co zobaczyć się da z perspektywy gościa. Z tego też względu uwielbiam wynajmować od ludzi mieszkania/pokoje podczas podróży, bo nawet jeśli są to przestrzenie przygotowane typowo pod turystów, to zawsze znajdzie się tam jakiś ślad po właścicielach. W listopadzie mieliśmy szczęście trafić na dom, w którym rodzinne historie obecne były dosłownie w każdym jego kącie. Jego obecna właścicielka urodziła się w Dakarze i dopiero w wieku kilkunastu lat przeprowadziła się do Włoch, do wybudowanego przez jej babcię domu, który w tej chwili liczy sobie już ponad sto lat. Dom ma trzy piętra i pomieszczenia, które odkrywaliśmy dopiero po paru dniach mieszkania, możecie sobie więc wyobrazić moje szczęście, zwłaszcza że pokoje i korytarze wypełnione były książkami (znaleźli się nawet polscy autorzy przetłumaczeniu na włoski i francuski), fotografiami rodzinnymi i pamiątkami z podróży po Afryce. Do ostatniego dnia to miejsce potrafiło mnie jeszcze zaskoczyć (palma w ogrodzie ozdobiona światełkami choinkowymi to jedna z moich ulubionych niespodzianek), a miesiąc okazał się niewystarczający na to, żeby odkryć każdy zakamarek tego domu.
Jeszcze zanim na dobre poświęcę się lekturze ( Jeszcze zanim na dobre poświęcę się lekturze ("poświęcę" to doskonałe słowo, bo w większości czytałam ją przy świetle komórkowej latarki w ciemnym samochodzie), przypominam sobie wszystkie osoby, które na jakimś etapie swojego życia nazywałam przyjaciółmi. Z niektórymi nie mam i nie chcę już mieć kontaktu. Inne to częstsze lub rzadsze wiadomości w mediach społecznościowych przy jednoczesnym kompletnym braku możliwości skoordynowania kalendarzy, by spotkać się na żywo. Garstka to wciąż dzielenie się najważniejszymi momentami i regularne spotkania. A po drodze - cała epopeja wydarzeń, które doprowadziły nas do tego miejsca, w którym teraz jesteśmy. Że przyjaźń jest nieciekawym wątkiem? Że nie dorasta do pięt miłości? Co za absolutna bzdura. 🦋 Dorota, Kasia, Michał. Trzy osoby, trzy więzi mające zupełnie inne fundamenty. Towarzyszymy tej trójce w nielinearnej opowieści obejmującej okres od decydującego momentu nawiązania się ich znajomości (wcale nie od razu przyjaźni!) aż do chwili tej Prawdziwej Dorosłości, kiedy czasem trzeba podjąć decyzję o odpuszczeniu. Sobie, ale też innych. Tak jak i w realnym życiu, najważniejsze chwile tych relacji wcale nie muszą być przełomowymi wydarzeniami; początek przyjaźni to czasem zwykła wiadomość na GG, a koniec może nadejść zupełnie niezauważenie, wypełniając miejsce po czymś, co kiedyś było tak oczywiste. To właśnie jest największym atutem prozy Maćka Marcisza - pisze o tak doskonale znanych nam sytuacjach i ludziach, nie siląc się na wspinanie się na wyżyny niepotrzebnego patosu, którego przecież próżno szukać w większości życiorysów. 🦋 Kończę czytać kilka kilometrów przed celem podróży, przecierając oczy zmęczone marnym światłem. Ale dla dobrych historii warto poświęcić odrobinę komfortu i parę miesięcy lepszego wzroku.
To był z jednej strony przełomowy dla mnie liter To był z jednej strony przełomowy dla mnie literacko rok - przeczytałam absurdalnie dużą jak na nikłą ilość wolnego czasu liczbę książek, przekonałam się do audiobooków oraz komiksów i pozbyłam się jakiejkolwiek presji czytania tego, co muszę/powinnam, by czytać wyłącznie to, na co w danej chwili mam ochotę. Z drugiej strony to już kolejny rok, kiedy coraz mniej tytułów naprawdę mnie zachwyca, w ten magiczny sposób, kiedy wiesz, że właśnie czytasz jedną z najważniejszych książek swojego życia. Jak co roku więc, stojąc u progu nowego rozdziału, życzę sobie, żeby tych wyjątkowych spotkań było jak najwięcej. ULUBIEŃCY ROKU Na koniec roku zanurzyłam się w przepięknej komiksowej opowieści o stracie i odnajdowaniu się na nowo po niewyobrażalnym bólu. "Waves" to historia dwóch kobiet i ich starań o dziecko, zachwycająca ilustracjami i emocjami, które oddają. "Wegetarianka" to obraz buntu i szaleństwa, przeplatających się ze sobą w umyśle kobiety, która nie dopasowuje się do norm społecznych. Pierwszy raz w roku śmiałam się i wzruszałam na przemian przy historii Britt-Marie, po raz kolejny dziękując sobie, że odkryłam kiedyś zupełnym przypadkiem prozę Fredrika Backmana. Ale wcześniej przepadłam w "Opowieściach z głębi miasta", które z niezwykłą wrażliwością przypominają nam o naszych więziach z naturą. "Kochankowie i pisarze" to bolesny obraz żywota początkującego pisarza, który rozczarował mnie zakończeniem, ale ujął realistycznym spojrzeniem na pisarzy. Biografia Marii Skłodowskiej-Curie pochłonęła mnie jak żadna inna lektura w tym roku. Gerald Durrell po raz kolejny zabrał mnie we wspaniałą podróż po Korfu, jak nikt inny zachwycając swoją miłością do wszelkich żywych istot oraz umiejętnością snucia przezabawnych opowieści o swojej rodzinie. "Chłopiec znikąd" przypomniał mi, jak ważne jest zachowanie wrażliwości na drugiego człowieka - i jak bardzo potrafimy zepsuć dziecięce spojrzenie na świat swoimi uprzedzeniami. Miałam wiele uprzedzeń do wszechobecnego w tym roku "Sezonu na truskawki", ale lektura książki rozwiała je wszystkie, pozostawiając po sobie wyłącznie zachwyt. c.d. w komentarzu

Przeszukaj wpisy

Ostatnie wpisy

  • Czego nauczył mnie pierwszy rok pracy jako front-end developer
  • 17 książek 2019 roku
  • Wszystkie kobiece horrory, czyli „Jej ciało i inne strony” [recenzja]
  • 13 książek 2018 roku
  • Przeżyj coś zimą w Warszawie!

Archiwum

  • Wrzesień 2021
  • Styczeń 2020
  • Październik 2019
  • Luty 2019
  • Listopad 2018
  • Październik 2018
  • Sierpień 2018
  • Lipiec 2018
  • Czerwiec 2018
  • Kwiecień 2018
  • Marzec 2018
  • Luty 2018
  • Styczeń 2018
  • Grudzień 2017
  • Październik 2017
  • Wrzesień 2017
  • Czerwiec 2017
  • Marzec 2017
  • Luty 2017

© 2022 1905. All rights reserved.
Theme by MOOZ Themes Powered by WordPress